İlk kitabının heyecanını yaşan Türedi yazma deneyimiyle ilişkisini şöyle anlatıyor: “Henüz yedi yaşındayken baktı ki bir şeyler eksik ve öyle de olacak gibi görünüyor, eksiklerin yerine şiir koydu. Uzun bir süre bunlara şiir diyemedi. Yazdıklarını yaktı. Sonra yakmayı bıraktı. Yaşadığı sürece yazmayı umut ediyor.”
“Hayatın ilmekleri var. Oradan eksilmeye başlıyor. Bir ipin ucunda sallanıp durmamız bundan belki. Urganlara meylimiz bundan.”
Bir kaybın ardından ne yapılır? Dökülür saçılır tüm kelimeler yas denizinin derinliğinde. Ama sonsuza kadar sürmez hiçbir denizin fırtınası. İnsan bazen yaşama tutunur gibi tutunur kaleme. Kimseye anlatamadıklarını kalemine fısıldar, kalemi kelimelere… Bazen şiir olur yazılanlar bazen ahvali anlatan yazılar. Anne şefkatine sığınır bazen küçük bir çocuğun ruhunda; âşık olur, kalbindeki kuşu serbest bırakmaya çalışır, çok küçükken kestiği saçlarını toprağa eker yeniden büyümek için… Cansu Türedi de sımsıkı sarılmıştı kalemine. Kalemi yoluydu, yoldaşıydı… Cümleleri, kalbinden kalemine süzülüyor, çocukluğu kadınlığının eteklerini çekiştirirken ruhunu sarıp sarmalıyordu. İşte kalpten kaleme sorgusuz sualsiz akan kelimelerin vücuda getirdiği Düşmek Baladı okudukça dingin bir müziğe dönüşecek, savrulmaktan yorgun düşmüş ruhlarınızı hardal rengi bir depresyon hırkasının sıcaklığıyla saracak bir kitap!