Kahramanlarına kader çizen tanrı kentin birbirine benzemeyen yüzleri, her öyküde bir başka İstanbul ve başka bir hayat hikâyesi var.
Dilan’dan Sevim Burak’a, Hasköy’lü Engin’den Uğur Yücel’e, Fener sokaklarını mekân tutmuş Burak’tan hayalet Anna’ya türlü insanlık hali kurgu ve gerçekle birlikte anlatılıyor ‘Tanrı Kent’ de.
Sokağın ve dilin ritmi hiç zorlanmadan su gibi akıp giderken, yazar, Galata’yı izlerken söylediği gibi ‘öykü ve hayatla’ birlikte bir yolculuğa çıkartıyor okuru.
‘Yüksekkaldırım’dan yukarıya, genelev sokağına vuranlar, delikanlılar, ergenler, sancısı tutmuş adamlar... Yukarıdan, Galip dede caddesinden, bir kadının içinde kaybolma arzusuyla şahlanıp genelev sokağına inenler. Hiç gitmediğin, lâkin yüreğinle anlamaya çalıştığın uzak, tenha, umursanmamış, yalnızlığa mahkûm edilmiş şehirlerden kopup gelenler... Yılışık gülüşlerin bir kıyısında utanç, arsız bakışların arkasında hüzün ve öfke, pervazsız sözlerde korku gizli.’